Γνώρισα τον καθηγητή Ιωάννη Καζάζη τον Μάρτιο του 2009, όταν ήμουν υπότροφη του προγράμματος “ΙΑΣΩΝ” του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τότε διεκδίκησα την υποτροφία όχι μόνο για εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά και για τη εξοικείωση με την ξένη βιβλιογραφία πάνω στην έρευνά μου. Βέβαια, με την ανάπτυξη των online υπηρεσιών η αναζήτηση και η παραγγελία επιστημονικών βιβλίων έγινε πιο εύκολη, αλλά μερικές φορές το κόστος ενός αεροπορικού εισιτηρίου μέχρι τη Θεσσαλονίκη, δεν συγκρίνεται με τη χαρά που σε κυριεύει όταν πιάσεις στα χέρια σου μια σπάνια έκδοση ενός βιβλίου.

Εκείνη την εποχή λοιπόν για να μελετήσεις την ιστορία ενός ζητήματος στον τομέα κλασικής φιλολογίας έπρεπε να βρίσκεσαι ο ίδιος στην γενέτειρά της. Ο κ. Καζάζης το ήξερε και δε δίσταζε ποτέ να καλωσορίζει τους ξένους φοιτητές και να στηρίζει την προσπάθειά τους με κάθε δυνατό τρόπο. Στην πρώτη μας συνάντηση ήδη όχι μόνο συζητήσαμε λεπτομερώς τους βασικούς άξονες της εργασίας μου, όχι μόνο μου παρείχε πλούσια βιβλιογραφία, αλλά με κάλεσε κιόλας να συμμετάσχω στο σεμινάριο του για τα Ομηρικά Έπη. Θυμάμαι πως είχα μείνει κατάπληκτη από τη διαθεσιμότητα των αναγκαίων εκδόσεων στη βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής ενώ ο επικεφαλής του προγράμματος όλο μου έλεγε: “Περίμενε να δεις τι περιέχουν οι βιβλιοθήκες στην Αγγλία και στη Γερμανία”. Δεν ήθελα όμως να πάω εκεί ύστερα από τόση φιλοξενία που βρήκα στο πρόσωπό του. Ήμασταν “ξένοι” γι`αυτόν, με την έννοια όμως των “φιλοξενούμενων”, οι οποίοι απολαμβάνουν ιδιαιτέρων τιμών και κάθε βοήθειας, όπως ακριβώς το εννοούσαν οι αρχαίοι.

Θυμάμαι καλά την τιμητική εκδήλωση για τη συμβολή του στα γράμματα τον Ιούνιο του 2015 που διοργανώθηκε από την Έδρα UNESCO Διαπολιτισμικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και το Κέντρο UNESCO για τις Γυναίκες και την Ειρήνη στα Βαλκάνια. Στην ευχαριστήρια ομιλία του ο κ. Καζάζης ανέφερε χαρακτηριστικά, ότι ένας σύγχρονος κλασικός φιλόλογος για να είναι επαρκής στο επάγγελμά του πρέπει να είναι ανοιχτός τόσο στις σύγχρονες γλώσσες, όσο και στις καινούριες τεχνολογίες. Αυτή η φράση του με ώθησε να μάθω τα νέα ελληνικά ώστε να μπορέσουμε να συζητάμε τα αρχαία κείμενα χωρίς ενδιάμεση γλώσσα.

Μας άφησε και στο πρόωρο τέλος του παρέμεινε πιστός στην κλίση του. Σαν ένα φθαρμένο χειρόγραφο της αρχαίας τραγωδίας να τελειώνει απότομα τη στιγμή που ο Οιδίποδας συναντά τη Σφίγγα του, και μας αφήνει ένα πικρό αίνιγμα…

Αναστασία Ποτάποβα (Κβίτκα),

Απόφοιτη του “ΙΑΣΟΝΑ”

& Επίκουρη καθηγήτρια.

Ανώτατη Σχολή Μετάφρασης

Πανεπιστήμιο “Λομονόσοφ” της Μόσχας