Το πρόγραμμα «ΙΑΣΩΝ» κάθε άλλο παρά άγνωστο είναι στην πανεπιστημιακή κοινότητα και στην επίσημη πολιτεία. Στόχος του προγράμματος είναι η πρακτική ενίσχυση πυρήνων ελληνικών σπουδών που δραστηριοποιούνται σε πανεπιστήμια της Παρευξείνιας Ζώνης -ή ακόμη και η ίδρυση μικροτμημάτων (mini-departments) ελληνικών σπουδών, όταν δεν υπάρχουν. Σε λίγα πανεπιστήμια της περιοχής υπήρχαν και λειτουργούσαν υποτονικά ως το 1990 προγράμματα ελληνικών σπουδών. Μετά από το κρίσιμο αυτό ιστορικό όριο άρχισε να εμφανίζεται μια πρωτοφανής ζήτηση για τα ελληνικά, όχι μόνο για τα αρχαία, όπως παλιά, αλλά και για τα νέα. Εξέλιξη εντυπωσιακή αλλά και, ιστορικά, αναμενόμενη, αφής στιγμής η αναθέρμανση των σχέσεών μας με τις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, επανασύνδεσαν στον ενιαίο αυτόν χώρο το ιστορικό νήμα που είχε κοπεί από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917.
Δημιουργήθηκαν νέες ευκαιρίες για διπλωματικές, εμπορικές, επιχειρηματικές σχέσεις με κράτη εκτός της περιμέτρου των ομόσπονδων κρατών που απάρτιζαν το μεγάλο ανατολικό μπλοκ. Οι νέες αμιγείς ή μεικτές ελληνικές επιχειρήσεις χρειάζονταν ελληνόφωνο προσωπικό. Η ζήτηση, επομένως, για ελληνομάθεια αποτέλεσε και αποτελεί έκτοτε στη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Ρουμανία, τη Μολδαβία, την Αρμενία, εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια, μια πρακτική ανάγκη. Ταυτόχρονα, για την ανθρωπιστική εκπαίδευση στις χώρες αυτές επανήλθε δειλά-δειλά η αναζήτηση ιδεολογικών στηριγμάτων στην προ της επίσημης σοσιαλιστικής ιδεολογίας δεξαμενή: στις οικουμενικές αξίες του ελληνισμού.